O'na o'nu sevdiğimi söylemek neden bu kadar zor geliyo bilmiyorum.
Belki gerçek olduğu içindir.
Yalan söylemek öyle kolay ki. Gerçekten hissetmeden birine "seni seviyorum" demek kadar kolay birşey yok aslında.
Hissederek söylediğim tek kişiyse annemden başkası değil.
Yine her nasılsa, her kavgamızın sonunda olduğu gibi kendisini dünyanın en masum çocuğu, beniyse en kötü kalpli canavarı yapan bu çocuğu evet seviyorum...ve evet çocuk, küçük bi çocuk...Bal Çocuk.
Bu arada Hercules'u beklediğim onca zamanın ziyan olmasına üzüldüm. Aldığım ders : Utopik Adam'dan Vazgeçmek.
Ama henüz uygulamaya sokamadım.
Birini tanımadan hakkında çok fazla hayal kurmak, ardından tanıdığında çok fazla hayal kırıklığına sebep oluyormuş.
Burdan gitmek istiyorum. Uzak biryer mümkünse. Kamboçya bile olur mesela. Zimbabwe falan... uzak işte; bilmediğim biyer olsun. Pis olsun, korkunç olsun, yeterki uzak olsun. Güneş olsun, sıcak olsun, yatıp uyuyayım hiçbişey düşünmeden sıcak toprağın üstünde.İç organlarım ısınsın hatta üstüme vuran güneşle. Biraz kavrulup ben de tenimin rengini bikaç ton attırayım, yerlilerin arasında kamufle olayım.
Hayır Sevgilim üzünüm ama seninle bana sürekli ofisten linkini attığın mavi turlardan birine çıkmak istemiyorum.
Ben Zimbabwe'ye gidiyorum. Sen ister gel ister gelme!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder